Termin „botoks” jest najczęściej kojarzony z zabiegami wygładzającymi zmarszczki to jego zastosowanie sięga znacznie dalej. Toksyna botulinowa, bo o niej mowa, wykorzystywana jest również w leczeniu takich problemów zdrowotnych jak migreny, nadmierna potliwość oraz właśnie neurogenne zaburzenia pęcherza. Polityka Zdrowotna pyta o szczegóły doktora Pawła Gruszeckiego, ginekologa, onkologa z krakowskiego Szpitala na Klinach.
Toksyna botulinowa – dla kogo?
Iniekcje toksyny botulinowej do pęcherza mają na celu zrelaksowanie nadmiernie aktywnych mięśni pęcherza moczowego, co zmniejsza częstotliwość i intensywność skurczów oraz poprawia kontrolę nad oddawaniem moczu. Iniekcje botoksu do pęcherza są stosowane przede wszystkim w leczeniu dwóch głównych typów nietrzymania moczu: nietrzymania moczu z parciem naglącym oraz neurogennego nietrzymania moczu.
Naglące nietrzymanie moczu (OAB – Overactive Bladder) to schorzenie charakteryzujące się nagłym, silnym parciem na mocz w efekcie, którego pacjent odczuwa niepohamowaną potrzebę oddania moczu, często niewspółmierną do stopnia wypełnienia pęcherza. OAB jest spowodowane nadmierną aktywnością mięśni gładkich pęcherza np. wypieracza. Iniekcje botoksu mogą pomóc w zrelaksowaniu tego mięśnia zmniejszając częstotliwość i intensywność parć oraz wycieków moczu. Z kolei neurogenne nietrzymanie moczu jest spowodowane uszkodzeniem układu nerwowego na przykład w wyniku urazu rdzenia kręgowego, stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona czy udaru mózgu. W takich przypadkach botoks może pomóc w kontrolowaniu mimowolnych skurczów pęcherza, poprawiając zdolność do zatrzymania moczu w pęcherzu.
– Terapia z użyciem toksyny botulinowej nie jest wskazania w niektórych sytuacjach – nie zaleca się jej kobietom w trakcie menstruacji, ciąży a także matkom karmiącym piersią. Osoby, które w ciągu ostatnich trzech miesięcy przeszły inne zabiegi z wykorzystaniem botoksu np. na redukcję zmarszczek powinny dołożyć tą metodę leczenia na późniejszy termin – wyjaśnia specjalista, dr Paweł Gruszecki.
Jak wygląda zabieg?
Zabieg iniekcji botoksu do pęcherza jest stosunkowo prosty i może być przeprowadzony ambulatoryjnie. Procedura trwa zazwyczaj od 20 do 30 minut i w większości przypadków jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym. Krok po kroku wygląda to tak:
- przygotowanie pacjenta: przed zabiegiem pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe w celu zminimalizowania dyskomfortu podczas iniekcji. Czasami stosuje się także znieczulenie ogólne, szczególnie u pacjentów z wyższym progiem bólu lub obawiających się procedury.
- wprowadzenie cystoskopu: lekarz wprowadza cystoskop (elastyczne lub sztywne urządzenie z kamerą) przez cewkę moczową do pęcherza aby uzyskać dokładny obraz wnętrza pęcherza i precyzyjnie zlokalizować miejsca iniekcji.
- podanie botoksu: za pomocą cienkiej igły, botoks jest wstrzykiwany w kilkunastu miejscach na ścianie pęcherza moczowego (a dokładnie w mięsień wypieracza pęcherza moczowego na głębokość ok. 2 mm). Zwykle stosuje się dawki od 100 do 300 jednostek botoksu, w zależności od wielkości pęcherza i stopnia nasilenia objawów
- monitorowanie stanu pacjenta: po zakończeniu zabiegu pacjent jest monitorowany przez krótki czas w celu wykrycia ewentualnych reakcji na zabieg. Większość pacjentów może wrócić do normalnych aktywności w ciągu kilku godzin po zabiegu.
Dr Paweł Gruszecki podkreśla, że efekt zabiegu zazwyczaj jest odczuwalny przez pacjentów już po 7-10 dniach od jego wykonania a korzystne działanie może utrzymywać się nawet do kliku miesięcy. Bezpośrednio po procedurze pacjent może bezpiecznie wrócić do swojego domu.
Rezultaty
U większości pacjentów zauważalna poprawa występuje już w ciągu kilku dni do kilku tygodni po zabiegu i utrzymuje się przez około 6 do 12 miesięcy. Po tym czasie, w razie potrzeby, zabieg można powtórzyć. Pacjenci po zabiegu zgłaszają znaczną redukcję częstości parć, zmniejszenie liczby epizodów nietrzymania moczu oraz poprawę jakości życia. Stosowanie toksyny botulinowej jest ogólnie bezpiecznym zabiegiem, choć może wiązać się z pewnymi skutkami ubocznymi, do najczęstszych należą: infekcje dróg moczowych, problemy z oddawaniem moczu, hematuria (krew w moczu), reakcje alergiczne, dyskomfort.
Źródło: www.pulsmedycyny.pl
