CZYM JEST NIETRZYMANIE KAŁU (NTK)?
Nietrzymanie kału (NTK) to wrodzony lub nabyty niezależny od woli wyciek płynnych lub stałych stolców i/lub gazów jelitowych, stanowiący problem zdrowotny, społeczny i higieniczny.
Chociaż występuje rzadziej niż nietrzymanie moczu (NTM), może mieć równie negatywny wpływ na jakość życia pacjenta. NTK może doprowadzić do wystąpienia podrażnienia okolicy odbytu, zakażeń skóry i powstawania trudno gojących się ran, jak i do istotnych zaburzeń psychologicznych.
JAKIE SĄ PRZYCZYNY NTK?
Do przyczyn powodujących wystąpienie NTK należą: urazy w obrębie miednicy, urazy rdzenia kręgowego, urazy otaczającej odbyt tkanki, zabiegi operacyjne odbytu, wypadanie odbytnicy, przepuklina odbytnicy, hemoroidy, porody, przewlekłe zaparcia i biegunki, radioterapia w obrębie miednicy, zapalne choroby jelit, cukrzyca, stwardnienie rozsiane.
PROBLEM SPOŁECZNY
Częstość występowania nietrzymania kału ocenia się na około 3-5 procent dorosłej populacji. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) choroba, na którą cierpi minimum 5 procent społeczeństwa, ma status choroby społecznej (schorzenie przewlekłe, szeroko rozpowszechnione w społeczności, które ogranicza możliwość wykonywania podstawowych zadań życiowych np. pracy, wymaga długiej regularnej opieki lekarskiej, jest trudno wyleczalne, stanowi problem dla całego społeczeństwa).
LECZENIE
W pierwszej kolejności należy zastosować leczenie zachowawcze, niefarmakologiczne, w tym: zmianę stylu życia wraz z modyfikacją diety oraz ćwiczenia mięśni dna miednicy mniejszej, połączone z biofeedbackiem i elektrostymulacją czasową/miejscową.
Jeżeli przyczyną NTK są przewlekłe zaparcia lub biegunki, należy stosować odpowiednią dietę oraz leczenie farmakologiczne (leki przeciwbiegunkowe).
Sprawdzoną i skuteczną metodą leczenia NTK, podobnie jak w przypadku NTM jest małoinwazyjna neuromodulacja nerwów krzyżowych. Stowarzyszenie „UroConti”, po wprowadzeniu neuromodulacji w leczeniu NTM do koszyka szpitalnych świadczeń gwarantowanych, liczy, że dla pacjentów z NTK ten rodzaj terapii również będzie refundowany.
U pacjentów, u których metody zachowawcze i małoinwazyjne nie przyniosły efektu stosuje się leczenie chirurgiczne: zabiegi rekonstrukcyjne zwieraczy, wykonanie zwieraczy zastępczych lub wszczepienie hydraulicznej protezy zwieracza.
